Çocuk
--------------------------------------------------------------------------------
küçük çocuk minicik ellerini sokmaya çalıştı eldivene..
ama yine başaramadı..
iki parmağını bir parmaklık yere sokmuştu..
kızdı kendine..,
“bir beceremiyorsun eldiven giymesini”, dedi ;annesi gibi..
bir hışımla çıkardı..
gözlerinden gözyaşları tomurcuk olup akarken giydi eldivenlerini.
Hava soğuktu..
gözyaşının akıp gittiği,
yüzünden çenesine doğru giden ıslak yol üşütmüştü onu..
içine işlemişti soğuk, elerini ovuşturdu..
aldı çantasını sırtına, koşar adımlarla evine koştu..
koştu koştu, ama koşup varmak için, kendini eve atmak için değil..
soğuktu üşümüştü..
sonbahar aylarındaki gibi sallana sallana gidemezdi eve,
sokak köşelerinde durup oyun oynayan çocukları izleyemezdi,
onlara bakıp hayal kuramazdı..
çünkü soğuktu, çünkü sokakta çocuk yoktu..
hepsi annelerinin dizinde sıcacık evindeydi..
adımları biraz yavaşladı..
yüzündeki ıslak yol biraz daha ıslanmıştı..
sildi eldivenli eliyle yüzünü.. durdu birden..
burnunda bir şey hissetti.. havaya kaldırdı başını..
gökyüzü aklanmıştı.. kar yağıyordu…
gökyüzünden boncuk boncuk dökülüyordu yüzüne..
gülümsedi yüzündeki çocuk..
biraz durdu orda.. gitmek istemedi eve..
zaten hiç de gitmeyi istemiyordu ama soğuktu,
üşümüştü..
burnu kıpkırmızı olmuştu soğuktan..
yürüdü.. yürüdü.. karın altında..
yüzündeki çocuk gülümsemesiyle..
vardı evine.. sobanın sıcaklığı kapıdan girince yüzüne çarptı..
gülümsemesi hafif arttı..
koştu salona doğru, “anne gördün mü kar” dedi..
“gördüm, ne olmuş ! kar işte.. çekil önümden, televizyonu göremiyorum”
sustu çocuk, içi burkuldu..
yüzündeki çocuk gülümsemeyi bıraktı…
zaten içindeki çocuk olmadan büyümüş
olan adam hiç gülmüyordu.. gülemiyordu..
önlüğünü çıkarmak için öbür odaya geçti..
çıkardı üzerini, çıkardı gülümsemesini…
yıkanmamış yırtık kazağını giydi..
“ama anne bu yırtıktı dikecektin”
demek geldi içinden demedi..
Diyemedi, sustu..
soğuktu oda.. ama üşümüyordu çocuk..
alışmıştı belki EVDEKİ soğukluğa..
oturdu biraz.. ödevi vardı..
çıkardı kitabını eline aldı.. okudu okudu..
uykusu geldi.. ama uyumadı..
kaldırdı başını pencerenden dışarı baktı.. karı izledi..
bir kar tanesi cama yapıştı çok sevinmişti..
yüzündeki çocuk yine gülümsemişti..
ama birden gülümsemesi durdu, dedi;
“kar tanesi söyle bana, annem neden sevmiyor beni..”
ağlamaya başladı çocuk, elini yüzüne kapatarak,
ağladı ağladı..
gözyaşlarıyla içindeki hiç çocuk olmamış adamı boğmak istercesine..
ıslak gözlerini araladı,cama baktı,
birçok kar tanesi vardı camda..
hepsi onu güldürmeye gelmişti..
o da güldü.. güldü..
yüzündeki çocuğu hep güldürmek istercesine..
ve kar tanelerinin arasında kendi gülümsemesini gördü…
gözlerindeki ilk baharları gördü… papatyalar açmıştı bile…
uyudu çocuk gülümseyerek…
Paz Tem. 06, 2008 11:13 am
