odadaki tabloda ağlayan bir melek...

odadaki tabloda ağlayan bir melek
asırların yükü kanatlarında mahremiyet...
kainatın sırları onunla devrilecek
inanç yuvasına gözbebekleriyle su serpecek.../...

serleri açılmış üşüyordu gövdesi
ilmek ilmek dokunuyordu yüreğine sevgisi...
can çekişen eskiyen mazi
yıkılan kaleler ondan kalan ayak izi.../...

çocukluktan kalan bilyeler
hep çocukca umut bekler...
trenin arkasından el sallayıp öylece gözler
sonra bir telaş ki kalkacak son trene umutla biner.../...

odadaki tabloda ağlayan bir melek
nasılsa birgün son verecek...
ebedi huzura bulutlarla yükselecek
örselenen tohumlara kendinden
hayat verecek.../...