Hayatım umutsuzluk...

Her şey korkularla dolu. Hep kaybetmeye mahkumuz galiba. Her şey yalan, her şey riya her şeyin çıkar olduğu bir yaşam tarzımız var galiba. Dürüstçe yaşanılan her şeyde var bir korku var bi çıkar. Kaybetmekten korkuyoruz. İyide hayatın tamamı zaten korkaklıklarla dolu. Susmak her şeyi halleder diye düşünürdüm hep. Yine ne saçmalıyorsun kızım sen diyorum bazen yaa hep iyide zaten her şey saçma sapan olaylarla dolu. Kalp kırıklıkları, kişilik kayıpları ve en önemlisi aşk kazalarıyla her şey başlıyor.

Acaba güvenecek insanlar mı kalmadı. Çevreme şöyle bir bakıyorum da dostum, canım, kardeşim dediğimiz arkadaşlarımızamı yada aşığım, seviyorum dediğimiz sevgilimizemi güvenmeli olmuyor. Yine kaybediyorum. İlk defa yenilgiyi kabul edip havlu atıyorum. Bir yerlerde bir boşluk bir yanlışlık var. Tıpkı bende olduğu gibi. Ben beni özlüyorum, ben beni kaybediyorum. Sanırım artık dur demek gerekiyor.

Polyanacılık oynamaktan vazgeçiyorum. Her şeyi daha iyi anlıyor, her şeyi daha siyah görüyorum. Artık at gözlüklerimi çıkarttım. Gri görmüyorum hiçbirşeyi. Susmuyor sadece konuşmuyorum. Sanırım konuşamıyorum. Dilsiz yada sağır değilim ben körüm galiba. Yapılan yanlışlar hatalar unutulmuyor. Belki aylar hatta bi 10 yıl geçecek bu yazdıklarımın ardından ama yine aynı olacak, biraz daha olgunlaşıp insanlara daha az güveneceğim. Lanet olsun rol yapmayıda beceremiyorum öğretmemiş hayat bana. Eee hayatın yanlışı da bu olsun. Sanırım yine tükeniyorum bugünde bitiyorum.

Sen gittin ben hala gülüyorum. Ama eskisi kadar güzel olmuyor. Çünkü bana sen gibi bakan yok. Gülmeye devam edicem. Bir yerlerde beni izlediğini biliyorum. işte bak yine gülüyorum, yine param yok okula yine yürüyerek gidecem.

Sustun;

Sanırım beni terk ediyorsun. Bedenin buz tutmuş. Bil ki seni özlüyorum deli şey özleyeceğim de. Asla unutulmadın şu yürekte..